Kaars een in de nacht

Zij heeft in de nacht een kaars ontstoken
voor iets waar ze innig op blijft hopen
waar ze liefst als de dood over zwijgt
dat niet sterven wil en een verlangen blijft.

Smekend over het flikkerend licht;
in tranen, weemoed en wanhoop
lijkt het of ze schreden hoort nader komen
en iemand een zwaar pak wegneemt boven haar hoofd.

Een stem begint moed in haar te spreken
heldert op wat duister was en geen uitzicht bood
want verdriet is zomaar niet in één klap vergeten
doch het schaaft af bij nieuwe moed en hoop.

En wonder de nacht verglijdt in het morgenlicht
sinds lang ontwaakt zij met een glimlach op haar gezicht
het stompje kaars flakkerend, zo goed als opgebrand…
op haar oude wonden ligt een nieuw verband!

©Greta Casier